พระปรมาภิไธยในพระสุพรรณบัฏ

พระปรมาภิไธยที่จารึกลงในพระสุพรรณบัฏแต่เดิมมาเป็นพระปรมาภิไธยที่มีความยาวหลายบรรทัดใช้คำศัพท์ภาษาบาลีและสันสกฤตที่ผูกขึ้นอย่างประณีตให้ได้เสียงที่ไพเราะ
และสื่อความถึงพระคุณวิเศษ [พฺระ-คุน-นะ-วิ-เสด] และสายราชสกุลของพระมหากษัตริย์พระองค์นั้น
          พระปรมาภิไธยในพระสุพรรณบัฏของรัชกาลที่ ๑ ถึงรัชกาลที่ ๓ เป็นอย่างเดียวกัน คือ ขึ้นต้นว่า
“พระบาทสมเด็จพระบรมราชาธิราชรามาธิบดี” [พฺระ-บาด-สม-เด็ด-พฺระ-บอ-รม-มะ-รา-ชา-ทิ-ราด-รา-มา-ทิ-บอ-ดี] และลงท้ายด้วย “บรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัว” [บอ-รม-มะ-บอ-พิด-พฺระ-พุด-ทะ-เจ้า-หฺยู่-หัว]
ต่อมาตั้งแต่รัชกาลที่ ๔ เปลี่ยนเป็นขึ้นต้นด้วย “พระบาทสมเด็จพระปรมินทร” [พฺระ-บาด-สม-เด็ด-พฺระ-ปอ-ระ-มิน] หรือ “พระบาทสมเด็จพระปรเมนทร” [พฺระ-บาด-สม-เด็ด-พฺระ-ปอ-ระ-เมน]
          ในสมัยรัชกาลที่ ๙ พระปรมาภิไธยที่จารึกในพระสุพรรณบัฏปรากฏดังนี้ “พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มหิตลาธิเบศรรามาธิบดี จักรีนฤบดินทร สยามินทราธิราช บรมนาถบพิตร”
[พฺระ-บาด-สม-เด็ด-พฺระ-ปอ-ระ-มิน-ทฺระ-มะ-หา-พู-มิ-พน-อะ-ดุน-ยะ-เดด มะ-หิด-ตะ-ลา-ทิ-เบด-รา-มา-ทิ-บอ-ดี จัก-กฺรี-นะ-รึ-บอ-ดิน สะ-หฺยา-มิน-ทฺรา-ทิ-ราด บอ-รม-มะ-นาด-บอ-พิด]

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------